Υπάρχουν χιλιάδες ερωτήσεις που κάνουν οι γονείς στον εαυτό τους όλα αυτά τα χρόνια καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Η μεγαλύτερη και πιο κοινή ερώτηση για τους γονείς πρέπει να είναι: «Το κάνω σωστά;» Αυτή η ερώτηση συχνά μουρμουρίζεται καθώς κουνάμε το κεφάλι μας στον εαυτό μας. Θέλουμε να κάνουμε την καλύτερη δουλειά που μπορούμε και συχνά νιώθουμε σαν να αποτύχουμε ή να πρόκειται να αποτύχουμε. Όπως αποδεικνύεται, μερικά από αυτά δεν είναι τόσο δύσκολα όσο νομίζουμε. Μερικές φορές, τα πιο μικρά πράγματα έχουν τα μεγαλύτερα αποτελέσματα.
Ο γιος μου γεννήθηκε νωρίς στις είκοσι οκτώ εβδομάδες. Προσευχήθηκα πολύ τις εβδομήντα επτά ημέρες που πέρασε στη ΜΕΘ. Κατά τη διάρκεια εκείνων των προσευχών, υποσχέθηκα ότι θα τον μεγάλωσα για να γίνει καλός άνθρωπος. Αν υπήρχε ένα πράγμα που μπορούσα να κάνω σε αντάλλαγμα για το θεραπευτικό άγγιγμα του Θεού, ήταν να τον μεγαλώσω να αγαπά τους πάντες και να αντιμετωπίζει τους πάντες με σεβασμό.
Είχα κάνει ήδη μια αρκετά αξιοπρεπή δουλειά με την κόρη μου. Αυτό δεν είναι καύχημα γιατί δεν έχω ιδέα πώς το έκανα. Εκείνη στα δεκαπέντε της είναι η πρωταθλήτρια του αουτσάιντερ. Γίνεται φίλη με όποιον χρειάζεται φίλο, δεν ταιριάζει ή φαίνεται μοναχικός. Περνάει χρόνο με παιδιά που άλλα παιδιά αγνοούν. Είναι ευγενική και ανοιχτόκαρδη. Είμαι περήφανος για αυτήν, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να πάρω όλα τα εύσημα για τη νεαρή γυναίκα που γίνεται. Της δίνω τα περισσότερα εύσημα.
Συχνά πίστευα ότι μπορούσα να χρησιμοποιήσω τις ίδιες τεχνικές με τον γιο μου που έκανα με εκείνη. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι δεν είμαι σίγουρος τι έκανα ή πώς το έκανα. Ήταν πιθανώς εκατό μικρά πράγματα που ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια εκατό ασήμαντων συζητήσεων που είχαμε. Ήταν μια ομιλούσα και ήταν πάντα μεγάλη στο να κάνει ερωτήσεις. Ίσως είπα τα σωστά πράγματα τη σωστή στιγμή, αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.
Αυτό δεν λειτούργησε με τον γιο μου. Δεν είναι τόσο ομιλητικός όσο ήταν η κόρη μου σε νεαρή ηλικία. Έπρεπε να σκεφτώ νέους τρόπους για να του γνωρίσω τα ίδια πράγματα για τα οποία με ρώτησε η κόρη μου καθώς μεγάλωνε. Οι προσπάθειές μου να τραβήξω την προσοχή του, κατά καιρούς, απέτυχαν. Αν δεν μιλούσα για τον περιορισμένο αριθμό θεμάτων που τράβηξαν την προσοχή του, δεν ενδιαφερόταν για περισσότερα από λίγα λεπτά.
Ο γιος μου είναι ένα ντροπαλό αγόρι, οπότε του ήταν δύσκολο να ανοιχτεί σε άτομα εκτός του νοικοκυριού μας για αρκετά χρόνια. Η γειτόνισσα μου είναι δασκάλα στο Κυριακάτικο Σχολείο και ο γιος μου την εμπιστεύεται. Του αρέσει να μαθαίνει για τον Θεό και τον Ιησού μέσω αυτής. Πήρε αυτό που μάθαινε και έτρεξε μαζί του. Αυτό άνοιξε τη μοναδική δυνατότητα τώρα - την προσευχή.
Όπως πολλές θρησκευτικές οικογένειες, προσευχόμαστε κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε. Η προσευχή είναι η ίδια κάθε βράδυ, αλλά με μια ανατροπή. Όταν ξεκινούσαμε για πρώτη φορά να προσευχόμαστε μαζί, πρόσθετα κάτι διαφορετικό στο τέλος της προσευχής κάθε βράδυ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω για κάτι από την ημέρα μας ή θα ζητούσα θεραπεία ή προστασία για κάποιον που αγαπάμε. Στην αρχή, το έκανα μόνος μου. Ο γιος μου άκουγε υπομονετικά κάθε βράδυ. Μετά από λίγο, έκανα άλλο ένα βήμα. Πριν αρχίσουμε να προσευχόμαστε, τον ρωτούσα για τι πίστευε ότι έπρεπε να είμαστε ευγνώμονες ή ποιος μπορεί να χρειαστεί τις προσευχές μας.
Στην αρχή, φαινόταν να μην είναι σίγουρος για το τι να πει. Δεν τα παράτησα όμως. Όταν δεν απαντούσε, έκανα μερικές προτάσεις για να διαλέξει αυτή που πίστευε ότι ήταν η καλύτερη. Μετά, σταμάτησα να του δίνω προτάσεις και του ζήτησα ξανά τις δικές του. Αυτό που συνέβη στη συνέχεια ζέστανε την καρδιά μου αρκετά.
Ο γιος μου πρόλαβε. Αν και ήταν ευγνώμων για πράγματα όπως το χρόνο παιχνιδιού με φίλους, ή ίσως το πιο πρόσφατο παιχνίδι του, ήταν ευγνώμων. Αν και μερικές φορές επαναλάμβανε το ίδιο αίτημα για θεραπεία, ενστικτωδώς ήξερε ποιος χρειαζόταν τις προσευχές. Ήταν ευγνώμων που οι γείτονές του μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά το νέο χαλί που χρειάζονταν. Ήταν ευγνώμων που πήρε έναν καλό δάσκαλο στην πρώτη δημοτικού. Ήταν επίσης ευγνώμων που ο μπαμπάς του επέστρεψε από τη δουλειά με ασφάλεια.
Η συμπόνια του μεγάλωνε καθώς προσευχόταν κάθε βράδυ. Εξακολουθώ να λέω τις περισσότερες λέξεις για εκείνον, αλλά μου λέει τι θέλει να πει καθώς σκύβει το κεφάλι του κάθε βράδυ. Προσεύχεται συχνά για τη γιαγιά του, της οποίας η υγεία δεν είναι και η καλύτερη. Προσεύχεται για έναν φίλο που αντιμετωπίζει συχνά προβλήματα στο σχολείο. Προσεύχεται για ανθρώπους που είναι λυπημένοι και δεν έχουν φίλους.
Είμαι περήφανος για τον γιο μου. Μέσα από τα αιτήματά του για προσευχή, βλέπω τη συμπόνια του για τους άλλους να αυξάνεται με άλματα και όρια. Ξέρει ενστικτωδώς ποιος χρειάζεται περισσότερο τις προσευχές, και βλέπω την ίδια συμπόνια όταν παίζει με άλλους και από αναφορές του δασκάλου του. Δεν έχει ξεχωρίσει ποτέ κανέναν για διαφορετικό. Ποτέ δεν έλαβα αναφορά ότι είπε κάτι ακατάλληλο σε άλλον μαθητή, ούτε έχει εμπλακεί σε οποιονδήποτε εκφοβισμό στο σχολείο.
Είμαι περήφανος για αυτόν μέχρι στιγμής. Ξέρω ότι στα επτά είναι πολύ νωρίς για να πω ότι θα είναι ένα λαμπερό φως ανεκτικότητας, αγάπης και συμπόνιας, αλλά μέχρι στιγμής φαίνεται πολλά υποσχόμενο. Δεν ξέρω πώς να εξηγήσω τη στοχαστικότητα του, αλλά θα το δεχτώ. Δεν ξέρω αν είμαι υπεύθυνος, αλλά αν είμαι, οφείλεται στην προσευχή. Μέσω του Θεού ο γιος μου έμαθε να αγαπά. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να το ενισχύσω καθώς μεγαλώνει σε νεαρό άνδρα.
Έτσι, παρόλο που ως γονείς μπορεί να πιστεύουμε ότι υπάρχουν μερικές μυστηριώδεις απαντήσεις που μας λείπουν, μερικές φορές είναι τα μικρά πράγματα που δίνουν τα μεγαλύτερα και καλύτερα αποτελέσματα. Δεν είναι τόσο δύσκολο όσο νομίζουμε ότι είναι να μεγαλώνεις παιδιά με καλή καρδιά και ανοιχτό μυαλό. Τα παιδιά που θα αγαπηθούν θα αλλάξουν τον κόσμο με τη συμπόνια τους μια μέρα. Ένα μικρό πράγμα όπως η προσευχή μπορεί πραγματικά να κάνει τη διαφορά.
Ακόμα καλύτερα, δεν χρειάζεται να είστε Χριστιανοί για να χρησιμοποιήσετε αυτή τη μέθοδο με τα παιδιά σας. Μπορείς να είσαι οποιασδήποτε θρησκείας – ή καθόλου θρησκείας. Εάν δεν προσεύχεστε, μπορείτε απλώς να μην είστε ευγνώμονες και προσεκτικοί στις καθημερινές σας συνομιλίες. Δεν χρειάζεται να είναι και μακροσκελείς συζητήσεις. Χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά την ημέρα για να κάνετε έναν κόσμο διαφορά. Το να είσαι ευγνώμων δεν χρειάζεται να δεσμευτεί για την Ημέρα των Ευχαριστιών. Το να αναγνωρίσετε ότι κάποιος δυσκολεύεται ή χρειάζεται βοήθεια δεν χρειάζεται να δεσμευτεί για την ημέρα που θα προσγειωθεί στο νοσοκομείο. Αντίθετα, μικρές στιγμές κάθε μέρα προσθέτουν θεαματικά αποτελέσματα.
Δεν χρειάζεται να είστε ειδικός στην ανατροφή των παιδιών για να μεγαλώσετε ευγενικά παιδιά. Δεν χρειάζεται να έχετε ένα περίπλοκο σχέδιο για να τους μάθετε να νοιάζονται για τους άλλους. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να ασχοληθείτε μαζί τους, να τους ακούσετε και να μάθετε μαζί τους. Χρησιμοποιήστε το ένστικτό σας και θα το αποκτήσετε. Εξάλλου, εσύ ξέρεις καλύτερα τα παιδιά σου.
Amy Mullen is a freelance writer and romance author living in Corning, NY, with her husband, Patrick, her two children, and one not-so-ferocious feline named Liz. Amy is the author of A Stormy Knight, Her Darkest Knight, and Redefining Rayne. Her medieval romances are published through Cleanreads.com, formerly known as Astraea Press.
Amy has been writing about love both lost and regained since she was old enough to have her first broken heart. Her love of history and her intermittent jaunts into amateur genealogy led her to a love affair with writing historical fiction. When not writing, she snaps pictures, enjoys the company of her children, and when time allows, loves to bury her nose in a good book.
Η Amy Mullen είναι μια ανεξάρτητη συγγραφέας και συγγραφέας ρομαντικών ειδών που ζει στο Corning της Νέας Υόρκης, με τον σύζυγό της, Patrick, τα δύο παιδιά της και ένα όχι και τόσο άγριο αιλουροειδές που ονομάζεται Liz. Η Amy είναι η συγγραφέας των A Stormy Knight, Her Darkest Knight και Redefining Rayne. Τα μεσαιωνικά της ειδύλλια δημοσιεύονται μέσω του Cleanreads.com, παλαιότερα γνωστό ως Astraea Press.
Η Έιμι γράφει για την αγάπη που έχει χαθεί και ανακτηθεί από τότε που ήταν αρκετά μεγάλη ώστε να έχει την πρώτη της ραγισμένη καρδιά. Η αγάπη της για την ιστορία και οι διακοπτόμενες εκδρομές της στην ερασιτεχνική γενεαλογία την οδήγησαν σε μια ερωτική σχέση με τη συγγραφή ιστορικής φαντασίας. Όταν δεν γράφει, βγάζει φωτογραφίες, απολαμβάνει την παρέα των παιδιών της και όταν το επιτρέπει ο χρόνος, λατρεύει να θάβει τη μύτη της σε ένα καλό βιβλίο.
Προσθήκη σχολίου